Το πιο δύσκολο απ ‘όλα είναι να καταφέρουμε να μη μας βασανίζουν πια τα όνειρα που δε ζήσαμε.
Να δεχτείς ως μια ανθρώπινη φυσιολογική συνθήκη το ότι δεν ξεμπερδεύουμε πάντα με όλα.
Να είσαι πλήρης μέσα στη μη πληρότητά σου. Να είσαι ελεύθερος από τα δεσμά της μνήμης και της φιλοδοξίας,
ελεύθερος από την σύγκριση και από τον υποθετικό εαυτό σου.
Να υπάρχεις ελεύθερα, όσο ελεύθερα υπάρχει και ο χρόνος.
Από τη Λάσπη στο Ρόλο Κάποτε, ήμουν εκείνο το παιδί — με τα ρούχα μονίμως λασπωμένα, το βλέμμα γεμάτο περιέργεια και τα γόνατα χωμένα στη γη. Το νερό ήταν το φυσικό μου καταφύγιο, η λάσπη ο τόπος του παιχνιδιού και της ελευθερίας μου. Ήμουν ένα κορίτσι που δεν φοβόταν...
Δεν έχω τίποτα να εξηγήσω Δεν εξηγώ πια.Ούτε ζητώ κατανόηση.Ό,τι κάνω, το κάνω γιατί το ένιωσα, το σκέφτηκα, το επέλεξα.Όχι για να με καταλάβουν. Ούτε για να με εγκρίνουν. Οι πράξεις μου δεν χρειάζονται λεζάντα.Δεν συνοδεύονται από απολογίες.Δεν είναι σκηνές που...