Ζούμε σε μια κουλτούρα ότι ο ορισμός της επιτυχίας πρέπει να είναι κάτι μεγάλο. το κανονικό, το απλό δεν είναι επιτυχία. όποιος ανήκει στο κανονικό θεωρείται αποτυχία. Επιτυχία είναι το όριο που εγώ νιώθω καλά μέσα σε αυτό.
Το να ζούμε σε μια κουλτούρα που επιβραβεύει μόνο τα “μεγάλα” και παραγνωρίζει την αξία του “κανονικού” οδηγεί πολλούς ανθρώπους να αισθάνονται ανεπαρκείς. Ίσως είναι σημαντικό να επαναπροσδιορίσουμε τι σημαίνει επιτυχία για τον καθένα μας προσωπικά, όχι με βάση τα κοινωνικά στερεότυπα, αλλά με βάση τις πραγματικές μας ανάγκες και αξίες.
Αν μέσα στο πλαίσιο που ζω οι ανάγκες μου καλύπτονται είναι επιτυχία. Αν είμαι σε πλαίσιο που τα συναισθήματα μου αποκαλύπτουν ότι οι ανάγκες μου \δεν καλύπτονται μάλλον αρκούμαι στα λίγα.
Γιατί άραγε να παραμένω σε ένα πλαίσιο ζωής που αρκούμαι στα λίγα,
Συνήθως ο άνθρωπος που είναι είναι καλός και δεν ζητάει πολλά για τον εαυτό του, πολλές φορές πέφτει σε σφάλμα να αρκείται στο ότι είναι καλός.
Για να μην χάσει την φήμη της καλοσύνης ανέχεται το άδικο, τα ψίχουλα που του δίνονται.
Αναμένει να το αναγνωρίσουν οι άλλοι. Να δουν οι άλλοι αυτό που κάνει.
Η άλλη πλευρά… Ταυτίζει την καλοσύνη με την αδυναμία ενώ στην πραγματικότητα είναι γενναιότητα να είσαι καλός άνθρωπος. ταυτίζουμε την καλοσύνη με την αφέλεια αλλά αυτό είναι απλά ένας εύκολος τρόπος να βάλουμε στην άκρη αυτόν που δεν θα διεκδικήσει για να μην του δώσουμε κάτι παραπάνω. Ο καλός για να μην χαλάσει την φήμη αλλά και γιατί περιμένει ότι οι άλλοι θα τον δουν σιωπά.
Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας κατάστασης είναι οι άλλοι να σε παραγκωνίζουν κι εσύ να νιώθεις εξουθενωμένη/ος από την προσπάθεια να αποδείξεις με τον καλό τρόπο ότι αξίζεις. Αν όμως διαιωνίζεται επιβάλλεται να μιλήσεις. να σταματήσεις να περιμένεις ότι οι άλλοι κάποια στιγμή θα αναγνωρίσουν την αξία σου.
Αν ανήκεις σε αυτήν την πλευρά αυτό που θα σε βοηθήσει είναι να λειτουργείς με καλοσύνη έως το σημείο που δεν θα σε θυμώνει. Έως το σημείο που θα μπορείς να κοιμάσαι το βράδυ χωρίς να παίζει μονόλογος για το τι θα μπορούσες να διεκδικήσεις και δεν τον έκανες.
Το κλειδί είναι η ισορροπία: να ζούμε με καλοσύνη και γενναιότητα, αλλά και με αυτοσεβασμό και σαφή όρια
