Υπάρχουν στιγμές που όλα γύρω μας μοιάζουν να κυλούν «καλά».

Τίποτα το τρομερό, τίποτα το τραγικό. Οι άνθρωποι μας είναι υγιείς, η καθημερινότητα ισορροπημένη, οι υποχρεώσεις τρέχουν αλλά βρίσκουμε τρόπο να ανταπεξέλθουμε.

Κι όμως… εκεί, στο διάλειμμα της μέρας, όταν μένουμε μόνοι, γεννιέται ένα κενό. Μια ανεξήγητη απουσία. Κάτι λείπει.

Τι είναι αυτό το «κάτι»;

Ίσως να είναι η ίδια μας η φωνή. Αυτή που μέσα στα χρόνια μάθαμε να σιγούμε. Η φωνή της αλήθειας μας, που δε φώναξε, για να μη χαλάσει τις ισορροπίες.

Που δε θύμωσε, για να μη πληγώσει. Που δεν τόλμησε, για να μην απογοητεύσει.

Μάθαμε να είμαστε τα «καλά παιδιά», οι «τέλειες γυναίκες», οι «ικανές μητέρες», οι «άξιες σύντροφοι», που όλα τα αντέχουν και όλα τα καταφέρνουν.

Κι εκεί, μέσα στην προσπάθεια να είμαστε «όλα», χάσαμε το πιο απλό: τον εαυτό μας όπως είναι.

Η εσωτερική σιωπή δεν είναι κενό. Είναι ψίθυρος. Είναι η ψυχή που λέει: “Θέλω να με δεις.” Όχι όπως με θέλουν οι άλλοι. Όχι όπως με έμαθες. Όπως είμαι. Με φόβους. Με ευαισθησίες. Με όνειρα που δεν ειπώθηκαν. Με ανάγκες που αγνοήθηκαν.

Για να είμαστε αληθινοί, χρειάζεται πρώτα να είμαστε ευάλωτοι. Να αγκαλιάσουμε την πληγή, όχι για να την κρύψουμε, αλλά για να την θεραπεύσουμε. Να της μιλήσουμε με στοργή. Να της πούμε: «Σε βλέπω. Δεν σε φοβάμαι πια.»

Το βάρος που νιώθεις δεν είναι αδυναμία. Είναι η ψυχή που διεκδικεί τον χώρο της. Που σου λέει: «Δεν χρειάζεται να τους έχεις όλους ευχαριστημένους. Αρκεί να είσαι εσύ καλά με εσένα.»

Μάθε να κάθεσαι με τον εαυτό σου, όχι για να του κάνεις παρέα σαν ξένος, αλλά σαν παλιός αγαπημένος. Σαν εκείνον τον άνθρωπο που χρόνια τώρα περίμενε να του πεις: “Μπορούμε να είμαστε μόνοι, και να είναι αρκετό.”

Η αλήθεια δεν χρειάζεται πάντα να είναι ηρωική. Μπορεί να είναι απλώς μια ήρεμη αποδοχή. Ότι σήμερα δεν μπορώ. Ότι κουράστηκα. Ότι φοβάμαι. Ότι θέλω κάτι άλλο. Κι είναι εντάξει.

Η ελευθερία δεν έρχεται όταν όλα είναι τέλεια. Έρχεται όταν αφήνεις την τελειότητα. Όταν λες την αλήθεια σου. Όταν δεν εξαρτάς την αξία σου από την επιδοκιμασία των άλλων.

Κι έτσι, λίγο λίγο, γεννιέται η γαλήνη. Όχι σαν μια εξωτερική συνθήκη, αλλά σαν μια εσωτερική επιλογή. Όχι γιατί όλα είναι λυμένα, αλλά γιατί έμαθες να στέκεσαι πλάι στον εαυτό σου, χωρίς φόβο, χωρίς ντροπή.

Η ζωή δεν χρειάζεται να είναι απόδειξη. Είναι απλώς χώρος. Για να αγαπήσουμε, να πονέσουμε, να ανθίσουμε και να χαθούμε. Και ύστερα να ξαναβρούμε την άνοιξη μέσα μας. Όπως κι αν είμαστε.

Γιατί η μεγαλύτερη πράξη αλήθειας είναι να πεις:
«Αυτός είμαι. Και αξίζω.»