Δεν έχω τίποτα να εξηγήσω
Δεν εξηγώ πια.
Ούτε ζητώ κατανόηση.
Ό,τι κάνω, το κάνω γιατί το ένιωσα, το σκέφτηκα, το επέλεξα.
Όχι για να με καταλάβουν. Ούτε για να με εγκρίνουν.
Οι πράξεις μου δεν χρειάζονται λεζάντα.
Δεν συνοδεύονται από απολογίες.
Δεν είναι σκηνές που ζητούν χειροκρότημα ή εξήγηση.
Είναι η ζωή μου — απλά, καθαρά, όπως την χτίζω κάθε μέρα.
Αν φαίνεται σε κάποιους ακατανόητη, δεν πειράζει.
Δεν φτιάχτηκε για να τους βολέψει.
Φτιάχτηκε για να με χωράει.
Εκεί τελειώνει κάθε «γιατί».
Και εκεί ξεκινά η αληθινή ελευθερία
