Από τη Λάσπη στο Ρόλο

Κάποτε, ήμουν εκείνο το παιδί — με τα ρούχα μονίμως λασπωμένα, το βλέμμα γεμάτο περιέργεια και τα γόνατα χωμένα στη γη.

Το νερό ήταν το φυσικό μου καταφύγιο, η λάσπη ο τόπος του παιχνιδιού και της ελευθερίας μου.

Ήμουν ένα κορίτσι που δεν φοβόταν να λερωθεί, να βραχεί, να ζήσει.

Και δίπλα μου, η ξαδέρφη μου – πάντα καθαρή, με το φουστάνι της ατσαλάκωτο, τα μαλλιά χτενισμένα, έτοιμη για τη φωτογράφιση που ποτέ δεν τελείωνε.

Δύο διαφορετικοί κόσμοι, δύο εκδοχές του τι «πρέπει» να είναι ένα κορίτσι.

Και όμως, η μητέρα μου — παρόλο που φαντάζομαι δεν της άρεσε να με βλέπει γεμάτη λάσπες — με άφηνε. Μου έδινε χώρο να είμαι… άνθρωπος.

Όχι κορίτσι, όχι αγόρι. Άνθρωπος. Με ένστικτο για παιχνίδι, ελευθερία και εμπειρία.

Αλλά αυτή η ελευθερία έχει ημερομηνία λήξης.

Η Στροφή

Κάποια στιγμή, σχεδόν αθόρυβα, ήρθε η στιγμή που «έπρεπε» να μπω στον ρόλο μου.

Αυτόν που είναι γραμμένος για κορίτσια. Να προσέχω πώς κάθομαι. Τι φοράω. Να μην παίζω «σαν αγόρι».

Να αρχίσω να εσωτερικεύω ότι η αξία μου σχετίζεται με το πώς φαίνομαι, πόσο “καθωσπρέπει” είμαι. Σαν να ήταν η παιδική μου ανεμελιά ένα προσωρινό παραστράτημα που έπρεπε να διορθωθεί.

Η Αόρατη Εκπαίδευση

Αυτό δεν στο λένε ρητά. Δεν σου το γράφουν σε κανένα βιβλίο. Σου το δείχνουν.

Σου το περνούν στα βλέμματα, στα σχόλια, στους κανόνες που εφαρμόζονται μόνο σε σένα, όχι στα αγόρια. Στα «κορίτσια δεν κάνουν έτσι». Και σιγά σιγά, χωρίς καν να το καταλάβεις, αποχαιρετάς το παιδί που έπαιζε στις λάσπες και φοράς τη στολή του «καλού κοριτσιού».

Μόνο που κάποιες φορές, όταν βρέχει και μυρίζει χώμα… την θυμάμαι. Και μου λείπει.

Να γίνουμε «όπως πρέπει»,

Η κοινωνία μας μαθαίνει ότι για να είμαστε αποδεκτές, πρέπει να συμμορφωθούμε.

Αλλά το τίμημα είναι μεγάλο: εγκαταλείπουμε κομμάτια του εαυτού μας, τη χαρά της αυθεντικότητας, τη σωματική έκφραση, την παιδική ελευθερία. Στην προσπάθεια να γίνουμε «όπως πρέπει», χάνουμε το ποια είμαστε πραγματικά.

Επέστρεψε…

Ίσως τώρα, ενήλικες πια, μπορούμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό.

Να ξανασυναντήσουμε εκείνο το παιδί στις λάσπες. Να του πούμε ότι δεν ήταν λάθος. Ότι η ελευθερία του ήταν η πιο καθαρή μορφή σοφίας. Και να αρχίσουμε να χτίζουμε έναν κόσμο που δεν θα αναγκάζει τα κορίτσια να επιλέξουν ανάμεσα στο παιχνίδι και στην αποδοχή.

Γιατί τελικά, το να μεγαλώνεις δεν πρέπει να σημαίνει να μικραίνεις.