Η προσαρμογή μοιάζει συχνά με πράξη επιβίωσης – μια ανάγκη να ανήκεις, να αναγνωρίζεσαι, να μην απορρίπτεσαι. Κι όμως, για πολλούς από εμάς, κάθε προσπάθεια να ταιριάξουμε σε πρότυπα ή ρόλους που δεν γεννήθηκαν για εμάς, έχει ένα τίμημα. Ένα τίμημα που πληρώνουμε με τα πιο ζωντανά και πολύτιμα κομμάτια του εαυτού μας.
Η διαδικασία δεν είναι πάντοτε συνειδητή. Μπορεί να ξεκινά ως μια εσωτερική αντίδραση, σαν ένα ρεφλέξ αυτοπροστασίας.
Να χαμηλώνεις τη φωνή σου.
Να φιλτράρεις τη σκέψη σου.
Να λειαίνεις τις άκρες του χαρακτήρα σου μέχρι να γίνεις συμβατός με το “αναμενόμενο”.
Και έτσι, σιγά-σιγά, ό,τι είναι αυθεντικά δικό σου – η τρυφερότητα, το αυθόρμητο γέλιο, η περιέργεια για τον κόσμο και τους ανθρώπους – αρχίζει να αποσύρεται. Ξεθωριάζει, για να δώσει χώρο σε μια έκδοση του εαυτού σου που θα γίνει αποδεκτή.
Η μεγαλύτερη ειρωνεία είναι πως αυτά τα μέρη του εαυτού μας, που εγκαταλείπουμε πρώτα, είναι συχνά τα πιο ουσιαστικά για τη σύνδεση με τους άλλους. Είναι αυτά που γεφυρώνουν τις καρδιές, που δίνουν χρώμα στην καθημερινότητα και σημασία στην ανθρώπινη επαφή.
Η προσαρμογή, όταν δεν γίνεται ελεύθερα αλλά ως αναγκαστική υποχώρηση, δεν είναι ενσωμάτωση – είναι παραίτηση. Είναι μια μορφή αυτο-αποξένωσης, όπου η φωνή σου γίνεται πιο ξένη κι από σένα τον ίδιο. Και συχνά, το σώμα κουβαλά αυτή την εσωτερική σύγκρουση: κόπωση, ένταση, σωματικός πόνος. Γιατί η ψυχή δεν είναι ξεκομμένη από το σώμα. Όταν η ψυχή πνίγεται, το σώμα διαμαρτύρεται.
Η ενδοσκόπηση γίνεται τότε απαραίτητο αντίδοτο.
Μια παύση.
Μια ευκαιρία να ρωτήσεις: Ποιος είμαι, όταν δεν προσπαθώ να εντυπωσιάσω ή να ανήκω; Τι αγαπώ πραγματικά στον εαυτό μου;
Ποια κομμάτια μου χάθηκαν στην προσπάθεια να “χωρέσω”;
Δεν είναι εύκολο να απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα. Μερικές φορές, είναι πιο οδυνηρό να δεις καθαρά παρά να συνεχίσεις να ζεις με μια μάσκα. Αλλά εκεί, στην πιο βαθιά ειλικρίνεια με τον εαυτό σου, γεννιέται και η ελπίδα. Όχι της προσαρμογής, αλλά της αυθεντικής ύπαρξης. Της επανασύνδεσης με όσα σε κάνουν μοναδικό. Της αντοχής να είσαι εσύ – όχι παρά τα εμπόδια, αλλά μέσα σε αυτά.
Η πραγματική δύναμη δεν είναι να προσαρμόζεσαι τέλεια.
Είναι να διατηρείς την καρδιά σου ανοιχτή, ακόμα κι όταν ο κόσμος επιμένει να την κλείσεις.
