Υπάρχει μια μοναδική στιγμή που αναγνωρίζουμε και
αποδεχόμαστε τα μοναδικά μας χαρίσματα.
Είναι η στιγμή που σταματάμε να κρύβουμε τον εαυτό μας
πίσω από “μάσκες” για να ταιριάξουμε στις προσδοκίες
των άλλων και αρχίζουμε να λάμπουμε με τη δική μας, αυθεντική αλήθεια.
Από τη Λάσπη στο Ρόλο Κάποτε, ήμουν εκείνο το παιδί — με τα ρούχα μονίμως λασπωμένα, το βλέμμα γεμάτο περιέργεια και τα γόνατα χωμένα στη γη. Το νερό ήταν το φυσικό μου καταφύγιο, η λάσπη ο τόπος του παιχνιδιού και της ελευθερίας μου. Ήμουν ένα κορίτσι που δεν φοβόταν...
Δεν έχω τίποτα να εξηγήσω Δεν εξηγώ πια.Ούτε ζητώ κατανόηση.Ό,τι κάνω, το κάνω γιατί το ένιωσα, το σκέφτηκα, το επέλεξα.Όχι για να με καταλάβουν. Ούτε για να με εγκρίνουν. Οι πράξεις μου δεν χρειάζονται λεζάντα.Δεν συνοδεύονται από απολογίες.Δεν είναι σκηνές που...