Αγαπημένη μου,

Σου γράφω από ένα μέρος γαλήνης, εκεί που η ψυχή ησυχάζει και το μυαλό σταματά να παλεύει με σκιές. Σου γράφω για να σου θυμίσω όσα εσύ ξεχνάς, όσα η ζωή προσπαθεί να σου διδάξει, αλλά εσύ, ανυπόμονη όπως πάντα, αρνείσαι να δεχτείς.

Άφησες τα γεγονότα να σε παρασύρουν, να σε στροβιλίσουν σε έναν χορό αβέβαιο, γεμάτο αμφιβολίες και πόνο.

Και τι κέρδισες;

Μόνο κούραση, μόνο ένα μυαλό φορτωμένο με σκέψεις δίχως νόημα. Ήθελες τόσο πολύ να αποδείξεις πως έχεις δίκιο, που ξέχασες πως το δίκιο δεν είναι πάντα η λύτρωση.

Μαράζωσες, μικρή μου, γιατί έκλεισες τα μάτια σου στη ζωή. Την άφησες να ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια σου, να γίνει μια σκιά που σέρνεται πίσω από τις ερινύες σου.

Μα η ζωή δεν είναι απουσία.

Είναι φως, είναι ροή, είναι κίνηση. Και δεν σταματά ποτέ, ούτε για μια στιγμή, ακόμη κι όταν εσύ νιώθεις στάσιμη.

Ναι, περίμενες άλλα.

Περίμενες κάτι διαφορετικό. Και όταν αυτό δεν ήρθε, έκλεισες τα μάτια και έβαψες τον κόσμο σου μαύρο.

Μα η ζωή έχει τον τρόπο της να μας δείχνει τον δρόμο, ακόμη και μέσα από τις απώλειες.

Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, μην το ξεχνάς ποτέ αυτό. Δεν υπάρχουν τυχαία βήματα, μόνο μονοπάτια που χτίζονται για να σε οδηγήσουν εκεί που πρέπει να πας.

Έχασες τώρα, ναι.

Μα δεν είναι το τέλος. Το παιχνίδι παίζεται ακόμα. Και δεν είναι χαμένη η παρτίδα αν δεν την παραδώσεις εσύ.

Η ζωή δεν σου στερεί τίποτα, μονάχα σε προετοιμάζει για να το κρατήσεις όταν θα είσαι έτοιμη.

Ξέρω, κουράστηκες.

Ξέρω, θα ήθελες να έχεις ήδη φτάσει εκεί που ποθείς.

Μα δεν γίνεται. Η υπομονή είναι μάθημα σκληρό, μα και πολύτιμο.

Μην βιάζεσαι. Άσε το ποτάμι να κυλήσει και μάθε να εμπιστεύεσαι. Όσα είναι να έρθουν, θα έρθουν, και όσα έφυγαν, έφυγαν γιατί δεν ήταν για σένα.

Κράτα αυτό το γράμμα κοντά σου και διάβασέ το ξανά όταν ξεχαστείς.

Να θυμάσαι πως είσαι εδώ, ζωντανή, δυνατή. Και πως η ζωή, όσο κι αν σε δοκιμάζει, πάντα θα έχει κάτι όμορφο να σου δώσει, αρκεί να είσαι έτοιμη να το δεχτείς.

Με αγάπη, Ο εαυτός σου